Column: Grijze muis

Nog goed herinner ik me het Brunssum-toernooi van vorig jaar...
Met een score van 6 uit 3 stoof ik uit de startblokken. Tot verrassing van velen (incl. mezelf) zat ik plots tussen de (groot)meesters. Een geweldige ervaring!

En dit jaar? Na twee gelijkwaardige remises in de eerste twee ronden (tegen qua rating sterkere tegenstanders) moest ik de derde ronde tegen een clubgenoot.
Tsja, wat te doen bij deze tropische temperaturen? Veel energie verbruiken en vol voor de winst gaan of elkaar geen pijn doen. Ik zal eerlijk toegeven: we kozen voor het laatste. Na mijn scherpe openingszet 1. 35-30 volgde meteen een (afgesproken) remise-aanbod dat door mijn tegenstander onmiddellijk geaccepteerd werd. Met een score van 3 uit 3 (louter remises) zal ik de plaatselijke media wel niet meer halen.
Het lijkt zeker in vergelijking met vorig jaar een tegenvallend toernooi: ik ben één van de vele deelnemers; ben noch in positieve noch in negatieve zin opgevallen. Een soort grijze muis dus, een wielrenner die rustig in het peloton 'meewaait'.

Of ik teleurgesteld ben? Nee hoor, helemaal niet! Want weer moet ik terugdenken aan vorig jaar. Daar stond ik dan - vrijwel - bovenaan na 3 ronden. Helaas had ik toen al een heleboel krachten verbruikt. Mijn uiteindelijke score: 8 uit 9...
Nee, dan heb ik het dit jaar beter bedacht. Rustig starten, niet opvallen en niet teveel energie verbruiken. Dan kan ik later het toernooi er nog vol tegenaan. Want eerlijk is eerlijk: ik voel me dan wel een grijze muis, maar dan wel een grijze muis in schaapskleren die nog het nodige wil laten zien...