Column: Herinneringen aan de camping

Afgelopen zaterdag hoorde ik “Koud hè” van Harrie Vermeegen en Henk Spaan weer eens op de radio. Toepasselijk wel, want in mijn auto (met airco!) was de temperatuur inmiddels afgedaald tot een ijzige negentien graden. Ik zette de airco een half graadje warmer en richtte de nog steeds koude luchtstroom voor de verandering op mijn voeten in plaats van op mijn romp. Aangenaam. Ontdekte ook dat er allerlei subtiele variaties mogelijk zijn: alleen voeten, voeten en romp, voeten en voorhoofd, alleen voorhoofd enzovoort. Mooi systeem, airconditioning. Beschikken jullie daar ook over in de speelzaal?

Ik heb een keer of vier, vijf meegespeeld. Paar keer op de camping gezeten, maar de eerste twee keer in een hotel. Rumpenerhof dacht ik dat het heet. Vlakbij de Koempelclub op een straathoek. En vlakbij de scholengemeenschap. Strategische keuze. Leuk, maar de camping was leuker. Veel mooie herinneringen aan het toernooi, een kleine greep:

Een volledig verzopen Kees Thijssen en nog nattere Ivo de Jong die na de zoveelste hoosbui geen enkel droog kledingstuk meer hadden. Wij lachen, want wij zaten in het hotel.
Zelf helemaal nat regenen bij een barbecue die de vrienden van Richard Mooser geregeld hadden met een grote groep. Al die dammers in de stortregen. En maar dapper in een kringetje een hamburger met huzarensalade en regenwater wegprikken. Ook lachen, maar toch anders.

De verplaatsing van de tent van Brijan Wollaert. Of eigenlijk was de reactie van Brijan nog veel leuker. Zelden iemand zo door het lint zien gaan. Toppunt was dat hij die dag ook nog verloor van een dame (Schouten dacht ik), wat teveel was voor zijn mannelijke ego.

Aanschuiven op een terrasje met onder andere Gantwarg, Scholma en Olga Lewina. Scholma zette een of andere compositie op. Iedereen turen. Ik haakte na een tiental seconden af met de gedachte: “Als Gantwarg hem nu nog niet ziet, hoef ik ook niet te gaan kijken.”. Langzamerhand geeft de een na de ander er de brui aan. Maar Gantwarg bleef maar turen. Komt Wiersma terug van de bar, kijkt een tweetal seconden naar de stand en zegt tegen Scholma:”Ja, leuk. Wel origineel”. Gantwarg keek op alsof hij water zag branden. Schijnt dat in nieuwere versies van de Winkler Prins naast het woord ‘verbaasd’ de kop van die Gantwarg te zien is. Onbeschrijflijk.

Prosman en zijn kornuiten droegen Prosmania-shirts nadat Prosman Nederlands kampioen was geworden. Enkele van zijn ‘volgers’, ik zal geen namen noemen, droegen het hele toernooi niet anders dan dat shirt. Als tegenreaktie voor de laatste speeldag (schone) Prosmaniabuster-shirts geregeld met een mooie doodskop en het poëtische “Kill ‘em all” op de achterkant. Relatief duur shirtje om maar eens een understatement te gebruiken, maar het was het waard.

Herinneringen aan partijen: verbazing over het feit dat Kees Thijssen de openingstheorie uit het boek van Gantwarg en Baljakin niet goed beheerste in zijn belangrijke partij tegen Prosman en de legendarische laatste ronde in hetzelfde jaar waarin Van der Pal verloor van de King van Volendam door een onweerlegbare dreiging. Vol trots eindspelen die verwant zijn aan Scouppe uitgelegd aan Bassirou Ba naar aanleiding van een partij van Thijssen tegen N’Diaye. Maar vooral o zo veel slechte partijen van mezelf. Na drie, vier dagen Brunssum en bijbehorend slaap- en drinkpatroon was de stekker vaak leeg. Van tevoren hopen op wedstrijden tegen toppers, maar het was ieder jaar tobben ergens achter in de zaal. Heb ook lang volgehouden dat ik aan Brunssum meedeed om zo mijn rating kunstmatig laag te houden, maar ja, misschien moet ik gewoon constateren dat ik niet veel beter ben dan de pakweg 1190 ratingpunten die nu al een paar jaar achter mijn naam prijken.

Ach, waar heb ik het over. Nostalgie. Bijna-dertiger kijkt terug op zijn jeugd. Inmiddels al veel te oud voor zo’n toernooi. Ik ben nu na een avondje stappen een week van slag. Jeugdige dammers, luistert en huivert naar wat een vrouw en kind binnen enkele jaren teweeg kunnen brengen in het leven van een man. Een week Brunssum zou op dit moment een heel setje nagels aan mijn doodskist zijn.

Gelukkig is er een nieuwe generatie. Het afgelopen jaar heb ik een minuscuul kleine bijdrage mogen hebben in de ontwikkeling van Martijn Rentmeester door hem te voorzien van wat nuttig trainingsmateriaal en partijen van hem van commentaar te voorzien. Zijn partij tegen Ndjofang gaf me de inspiratie om de pen nog eens ter hand te nemen. Martijn, bedankt dat je deze oude man nog eens hebt laten terugkeren naar diep weggeborgen herinneringen en ontzettend gefeliciteerd met je welverdiende remise!