Ba

BA

Ondanks dat ik mij eigenlijk zou moeten voorbereiden op mijn volgende partij, toch maar even de tijd genomen voor wat ontspanning. Het tikken van een column. Zojuist keek ik op Toernooibase naar de recente opmerkingen bij partijen uit Brunssum. Dennis Joosten gaf drie winsten aan voor Harry Velraeds. Zou een stunt geweest zijn, ondanks dat het drie maal exact dezelfde variant betreft, wanneer Harry zijn tegenstander had kunnen vloeren.
Deze Harry, ik mag ‘m graag overigens, presenteerde vorig jaar zijn boek over Ferdi Okrogelnik. Ter voorbereiding op het toernooi heb ik het boek doorgebladerd en wat varianten bekeken. Heb ik er wat van opgestoken? Behalve dat Ferdi – met name tijdens één specifiek NK – diverse gouden kansen om zeep wist te helpen hoop ik dat er meer in mij brein is blijven hangen. Tot nu toe lukt het alleen om ook mijn eigen duidelijk gewonnen standen om zeep te helpen.

Enfin, terug naar vandaag de dag. Harry speelde tegen een held. Ba.
Degene die hierbij denkt aan een personage uit de Amerikaanse actieserie uit de jaren tachtig komt bedrogen uit. Niet B.A. (Bad Attitude!) Baracus is onderwerp van deze column, maar Bassirou Ba, met een overigens uiterst vriendelijke houding jegens alles en iedereen. Ik ken ‘Bassie’ al lang. Enorm lang. Toen ik nog maar amper wist wat dammen was, logeerde Bassie al bij ons thuis. Als speler van De Vaste Zet, maar zeker ook tijdens de toernooien in Brunssum. We hebben vast veel tegen elkaar gespeeld, maar ik herinner me er helaas weinig van. Ten tijde van zijn jaren bij De Vaste Zet, waren al mijn clubgenoten lovend. Ba, dat staat gelijk aan Baba Sy. Een ware held. Zéker voor mijn inmiddels overleden clubgenoot, en ook held, Nico Verjans. Uren hebben we, zelfs tot kort voor het overlijden van Nico, over Bassie gepraat. Hij was voor ons allebei een ware inspiratiebron. Held Nico is inmiddels helaas niet meer. Ik denk nog vaak aan hem. Held Bassie wordt oud. Oude mensen gaan minder goed dammen. Ik wil dat niet over Bassie zeggen, maar zoiets als vandaag was hem tien jaar geleden niet overkomen.

Een van de grappigste dingen die ik mij over Bassie herinner was het toernooi in, het zal de begin jaren ’00 geweest zijn. Net als dit jaar, was de temperatuur gestegen tot standje cremeren. We speelden in de school, met de speelzaal in de ene kant, en de bar c.q. analysezaal was via een oversteek naar een ander gebouw te bereiken. Alleen al die oversteek was voor de meeste westerse deelnemers genoeg om te gaan zweten. Bassie, gewend aan een klimaat op en rond de evenaar, vond het prima. Na afloop van een ronde namen we plaats in de bus naar Sittard. Een ieder die wel eens het openbaar vervoer gebruikt weet dat dit bij warm weer amper uit te houden is. Terwijl alle blanke mensen hijgend en puffend wachtten op hun eindhalte, trok Bassie zijn ijsmuts nog iets verder over zijn oren.

In de jaren daaropvolgend stuurde Bassie ons altijd briefkaarten. Uit Senegal, meestal met een batterij aan postzegels omdat ik ooit als 8-jarige een collectie liet zien.

Afgelopen vrijdag zag ik Bassie weer, voor het eerst in een jaar of, pak ‘m beet vijf. Hij belde, en zei voor de Sporthal Rumpen te staan, maar geen dammer te zien. Nadere zoektocht leerde ons dat daar niets aan gelogen was. Bassie stond inderdaad, buiten, voor de sporthal. Daar stonden geen dammers. Te warm. Ze zaten allemaal binnen. Na wat, ongetwijfeld vriendelijke bedoelde, Franse woorden, een van de weinige talen in Europa die ik niet machtig ben, begeleidde ik mijn held naar binnen.

Bassie wordt oud. Ik hoop dat ik deze week nog een keer tegenover hem mag zitten. Eens een held, altijd een held.