Column: Winter 2012

Brunssum

Toen op een koude winterdag onmiskenbaar tot me doordrong dat mijn leven bescheiden en eindig is, bad ik sinds lange tijd tot mijn ooit vermoede vader in de hemel. 'Vader', zei ik zachtjes (maar duidelijk hoorbaar), 'stel dat ik nog iets kiezen mag, schenk mij dan nog éénmaal Brunssum'. Tot mijn schrik kreeg ik voor het eerst van mijn leven antwoord: 'Waarom - in godsnaam - Brunssum?' Ik vertelde hem van de matige, kleffe vlaai voor de openingsronde, de bulkkoffie, mijn incapabele potjes, de stoelen die om rugklachten smeken. Hij moet zijn zware wenkbrauwen opgetrokken hebben toen hij schamperde: 'ah!' Stoïcijns vervolgde ik over de verstopte douchekop bij gastheer Gijs, de briljante speeches over spelers van de dag en het me tijdens het hoogtepunt van de zomer dagelijks op laten sluiten tussen muffe mannen wier douchekoppen....enfin... dat was het moment waarop ik besefte dat ik aan een heilloze overtuiging bezig was. Maar juist op dat moment hoorde ik mijn vader snikken: 'dergelijke ontberingen trotseren kan alleen maar echte liefde zijn.' En dat is het ook. Toen we afscheid namen voelde het ongepast om te vragen of hij mijn verzoek ging honoreren. Maar als ik u vertel dat het hartje winter 2012 was, begrijpt u waarom ik Hem - iemand die zo gul geeft dient met een hoofdletter geschreven te worden - elke dag eventjes dank.

Bert Woolschot