Column: Hoe warm het was......

Woensdag, 26 juli 2006, rond de klok van 17 uur.

Buiten wijst de thermometer 84 graden, Fahrenheit wel te verstaan, maar ook in de eenheden Celsius is dit een alleszins behoorlijk aantal graden.

In Nijmegen zwoegen op dit moment 120 dammers bij deze onzomerse temperaturen. Is dit nog normaal? Het zal moeite kosten iemand te vinden die op deze vraag bevestigend wil antwoorden.Hulde aan organisatoren,deelnemers, barmensen, toeschouwers, kortom aan iedereen die in Nijmegen en omstreken het damspel een warm hart toedraagt.

Ondertussen worden in Brunssum de voorbereidingen getroffen om daar volgende week vrijdag het volgende toernooi in de lange reeks zomertoernooien doorgang te doen vinden. Brunssum stoelt helemaal op vrijwilligers, draait bij de gratie van de vrijwilligers. Nou en, zult u zeggen.

Bij deze verzengende hitte wordt op dit moment de speelzaal speelklaar gemaakt. En dat betekent dat ruim vijftig tafels en een dubbel aantal stoelen vanuit de kelder naar de speelzaal moeten worden gesjouwd. En dat kost zweetdruppels, reken maar. Het zijn voorwaar geen tientallen vrijwilligers die deze immense klus klaren.

De dammers die volgende week aan het toernooi deelnemen hebben er geen weet van, merken niets van de inspanningen die op dit moment worden geleverd om straks, volgende week vrijdag, iedereen te kunnen ontvangen in de speelzaal die er dan hopelijk pico bello uitziet. Tafels keurig gerangschikt, stoelen in slagorde, borden, klokken en schijven netjes zoals we dat gewend zijn. Technische voorzieningen worden op orde gebracht. Want we willen dammen. Wat er voor komt en wat er na de partijen gebeurt, is iets van een andere orde.

Toch is het goed dat de deelnemers er eens bij stilstaan welke inspanningen het kost om een toernooi speelklaar aan de deelnemers aan te bieden. Niets is vanzelfsprekend, al lijkt het wel eens zo. Alles wordt door mensen handen gedaan, door mensen die naast het dammen ook nog een beetje plezier beleven in het organiseren, in het doen van iets extra's om anderen in de gelegenheid te stellen van het spelletje te genieten.

Dat is niet specifiek iets voor het dammen, absoluut niet. Elk door vrijwilligers gerund sportevenement kent deze sfeer, en elk succes wordt verkregen bij de gratie van de mensen achter de schermen.

Na afloop van het toernooi worden de prijzen verdeeld, maar het toernooi is dan nog niet afgelopen, al lijkt het dan vaak zo. Terwijl de deelnemers naar huis, of naar het volgende toernooi, verlangen, rust op de organisatoren de taak om alles weer in orde te maken, om alles zo achter te laten zoals het vóór aanvang van het toernooi werd aangetroffen. En met een beetje pech betekent dit dat dan tafels en stoelen in die andere richting moeten worden versjouwd, dat opnieuw zweetdruppels zullen vloeien, maar waar verder geen mens weet van heeft. En stel dat de temperatuur in die tussen liggende tijd niet in negatieve zin is bijgesteld…. We mogen er niet aan denken.

Misschien goed dat de deelnemers zich dit af en toe eens realiseren.