Zelf dammen of laten dammen? Dat is de vraag.

Het was ergens in augustus 1988.

Het organisatiecomité van het Brunssumtoernooi had dat jaar een volledig nieuwe bezetting gekregen en aan mijn persoontje was de eer gegund deel uit te maken van die nieuw groep. Een hele eer, zo ervaarde ik dat destijds, niet bevroedend dat dat het begin zou zijn van iets waarvan ik de eerste decennia niet meer los zou komen. Maar oké, toen was alles nog fris, vers en nieuw en alles vormde nog uitdagingen.

Het toernooi van 1988 zou ingaan als het toernooi waarin voor het eerst Oost-Europese dammers Brunssum zouden aan doen. Het jaar waarin Ron Heusdens er in slaagde het geweld van de Russische deelnemers de kop in te drukken om vervolgens het toernooi winnend af te sluiten.

1988 was ook het jaar waarin ik, vanwege de grootte van het organisatiecomité, naast mijn rol bij het organiserend element ook mocht deelnemen aan het toernooi zelf. Er werd destijds op enkele dagen nog twee keer op één dag gespeeld, loeizwaar dus. Ik kreeg tijdens een van die dagen een bezoekje van enkele aardige collega's. Creëerde tegen Jos Ulijn (waar is hij gebleven?) een dijk van een stelling, die ik vervolgens in het bijzijn van die collega's prompt om zeep hielp. Overmoed? Zou kunnen. Met 7 uit 10 eindigde ik ergens in de achterhoede, op plaats 87 om precies te zijn.

Aan dat moment moest ik onwillekeurig denken toen ik vanmorgen werd benaderd met de vraag of ik voor die ene ronde wilde invallen voor de ziek geworden Juul Meesters. Hans Stolwijk zou eigenlijk tegen Juul moeten aantreden, en hij dreigde, net als gisteren Anton Schotanus was overkomen, met een papieren overwinning de ronde te beëindigen. Dat was niet echt wat Stolwijk voor ogen had toen hij inschreef voor het toernooi. Hij zou natuurlijk de papieren winst kunnen pakken en vervolgens gaan genieten van de glooiende heuvels, de wuivende korenaren, de schitterende vergezichten in het Limburgse land of vertier kunnen zoeken op een Bourgondisch aandoend terrasje ergens in het heuvelland. Nee, Hans wilde dammen.

Om kort te gaan: we hebben er met zijn tweeën een vreselijk leuke pot van gemaakt. Geen angstig verdedigend geschuif, maar twee partijen met lef aantredend maakten we er een mooie aanvalspartij van. Wat zeker niemand ons zal verwijten: dat we zomaar eventjes bloedeloos naar remise zouden schuiven. Dat ik de partij door een combinatie naar me toe kon trekken, is goed voor de moraal, maar verder van geen enkel historisch belang.

Wat ik wel tijdens het spelen van de partij vaststelde - en daarvan wil ik u graag deelgenoot maken - en dat zal menigeen die ooit aan een groot toernooi heeft meegedaan wel kunnen beamen, de sfeer achter het bord tijdens het spelen van de partij is van een geheel andere orde dan de sfeer die je ervaart wanneer je als lid van het organisatiecomité het toernooi beleeft. Het kontrast in de intensiteit van beleving is niet te beschrijven.

Misschien een directe hint om volgend jaar ook zelf weer eens aan een groot meerdaags toernooi deel te nemen, er zijn tegenwoordig immers genoeg mogelijkheden om de damkunsten te vertonen. Nijmegen of Goes lonken.

Wat Goes betreft: a.s. maandag start daar het Hiltextoernooi. Vanaf deze plaats aan organisatoren, deelnemers en iedereen die er bij betrokken is een heel goed en spannend toernooi toegewenst!