Berth Nieling, met zijn 81 jaar de minst jeudige deelnemer aan Brunssum Open 2003, is naast een verdienstelijk dammer ook nog eens iemand die beschikt over een portie humor waar menigeen jaloers op zou kunnen worden. Omdat het scoringsmechanisme van Berth het na de openingsronde (een gave winstpartij) een beetje liet afweten, raakte Berth naarmate het toernooi vorderde steeds verder verwijderd van de toppositie. Nu maakt hij daar strikt genomen geen enkel punt van, met kwalitatief iets minder sterke tegenstanders kan Berth het ook prima vinden. Door zijn terugval op de ranglijst moest hij op een gegeven moment aantreden tegen Tamara Rijgersberg, die op dat moment nog zonder enig punt hekkensluiter van de ranglijst was.
Terwijl de partij tussen hen beiden voortkabbelt, kiest de jeudige Tamara voor een voortzetting die volgens de theorie niet tot de meest kansrijke behoort. In gewone woorden: bereslecht is. Terwijl Berth in twijfel raakt tussen zal-ik-dat-zetje-nu-nemen-of-niet want het-is-nog-zo-vroeg-in-de-middag, kiest hij voor een hele aparte optie. Hij kijkt zijn tegenstandster aan, laat haar nog eens goed kijken naar hetgeen ze op het bord dreigt aan te richten en stelt dan broodnuchter de vraag: wat zei je, wil je die (net verplaatste) schijf even recht op het veld zetten? Dat mag wel hoor.
Tamara, nog niet zo door de wol geverfd als de Heerlenaar, snapte de stille wenk niet.
Ja, zo sprak Berth achteraf, als ik zo'n duidelijke aanwijzing geef en die wordt niet begrepen, dan kan ik er ook niets aan doen. Hij nam de winst, maar voelde zich twee dagen later, toen Tamara nog steeds datzelfde puntenaantal achter haar naam zag staan, eigenlijk diep in zijn hart toch nog een beetje schuldig. Berth, ten voeten uit.
